Accept'In Yeni Albümü 'HumanoId' Metalin Sınırlarını Zorluyor

ACCEPT, 2009'daki yenilenme sürecini bir zafer hikayesine dönüştürmüş, her zaman olduğu gibi güvenilir ve doğru olan, adeta saat gibi çalışan bir grup. Alman efsaneleri, yeni vokalist Mark Tornillo'nun cesurca sahneye atılmasıyla birlikte tekrar bir araya geldikleri günden beri, gençlik heyecanıyla dolup taşan arzularıyla savaşmış ve kazanmışlar. Kadroda değişiklikler olmuş, yeniden bir araya gelen konfigürasyondan sadece Tornillo ve talismanik gitarist Wolf Hoffmann kalmış, ancak ACCEPT'in her zaman mütevazı ve inatçı ruhu aynı kalmış. "Humanoid", efsanevi Andy Sneap ile kaydedilen altıncı albümleri ve önceki beşini beğenenler için burada beklentileri karşılamayan hiçbir şey yok. Bu albüm tam olan bu ACCEPT işi!

İmkansız derecede mükemmel prodüksiyon ve ACCEPT'in hiç değişmediğini keşfettikten sonra, "Humanoid" taze metal marşlarının başka bir cömert sunumu olarak tüketilebilir. "Diving Into Sin" patlayıcı bir açılışı yerine getirirken, başlık şarkısı yeterince kavgacı ve unutulmazdır ki gelecekteki konser listelerine güvenle eklenilebilir. "Frankenstein" klasik bir metal mini-canavar filmi gibi, ciddi duruşlu grup vokalleri ve biraz komik melodramla; "Man Up" Almanların sert rock köklerine iniyor, hayatın bizi "kafaya bir tuğla gibi" vurmasını düşünür ve ardından bizi tüm yaşadıklarımız hakkında dertlenmeyi bırakıp işlerimize koyulmaya teşvik eden bir nakarat sunar. Doğru, bu biraz sert olabilir.

"Humanoid", gerçekten "The Reckoning" ile başlıyor: fil dişi gibi sallanan sert bir metal parçası, ACCEPT'in genellikle parlayan renk paletine daha karanlık tonlar getiriyor, mad-eye gösterişine dair bütün konsepte büyük katkı sağlayan — muhtemelen Hoffmann tarafından — bir solo ile. Daha gevşek olan "Nobody Gets Out Of Alive", tiner gibi ses yapan Tornillo çığlıklarıyla dolu bir rock 'n' roll patlamasıdır ve dürüst olmak gerekirse, "Man Up"da sunulanlardan biraz daha ilham verici hayat tavsiyeleri içerir. Zarif, ancak hüzünlü bir balad olan "Ravages Of Time" kesinlikle 1983'te ACCEPT'in yazacağı türden bir şarkı değil, ancak duygu yoğunluğu veya doğruluğu ("Hiçbir şey kalıcı değildir…") konusunda şüphe yok, ve Hoffmann'ın akıcı ve yaratıcı melodilerdeki yeteneği hala inkar edilemez.

Kafa sallama alanına geri döndüğümüzde, hem "Unbreakable"ın beton blok çıkışının gücü hem de "Mind Games"in atışmalı kancalarının güzelliği, 2009'dan beri yazdıkları en iyi şarkılar arasındadır; "Straight Up Jack" ise AC/DC'ye olan borcunu öylesine açıkça kabul eder ki direnmek imkansızdır. Sadece yüksek sesle çal ve gülerek eşlik et. Bir ACCEPT albümü, Wolf Hoffmann'ın gösterişli bir parçası olmadan tamamlanmaz ve kapanış olan "Southside Of Hell", büyük adamın arka planda komuta ederken sorunsuzca birkaç sivri, paslanmaz çalımlar yapmasını sağlar. ACCEPT'in altıncı on yılında hala bu ateş yakıyor olması inanılması zor olabilir. Ancak bu ateş hala yanmaya devam ediyor.